Dracula erythrochaete

(Rchb. f.) Luer 1987
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothalidinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dracula erythrochaete

Synonim: Masdevallia erythrochaete Rchb. f., Masdevallia gaskelliana Rchb. f., Masdevallia burbidgeana Rolfe, Masdevallia erythrochaete Rchb. f. var. gaskelliana (Rchb. f.) Woolward, Dracula burbidgeana (Rolfe) Luer, Dracula gaskelliana (Rchb. f.) Luer, Dracula leonum Luer.  

Występowanie:

Kostaryka i Panama. W Kostaryce rośliny znajdowane były w prowincji Alajuela w pobliżu Candelaria na wysokości 2000 m oraz pomiędzy San Ramón i Balsa na wysokości 1100 m. Spotykano je także w prowincji Cartago w pobliżu Río Macho na wysokości 1500 m i w prowincji San José w górskich lasach deszczowych koło Cristobal na wysokości 1800 m. W Panamie znaleziono je na wysokościach 1700-2100 m w prowincji Chiriquí na północ od Boquete oraz w karłowatych lasach na Cerro Hornito. Były także spotykane w Kardylierach de Talamanca w prowincji Boca del Toro, ale nie podano wysokości ich występowania.    

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 30°C i 6°C.
Średnia wilgotność wynosi od 68% w zimie do ponad 80% przez cały rok.
Opady od 5 mm w lutym do 305 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 20,6/11,1°C w styczniu do 23,3/13,2°C w maju.
Okres kwitnienia: Kwitnie od grudnia do marca, ale sporadycznie także latem i jesienią.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparto na raportach ze środowiska naturalnego. Kwiaty otwierają się kolejno jeden po drugim, tak że roślina kwitnie ciągle przez całe lato.  

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to tworzący gęste kępy, średniej wielkości epifit sympodialny osiągający 27 cm wysokości.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 2-4 cm długości. Wysmukły, prosty pęd jest otoczony przez 2-3 luźne, rurkowate osłonki.  

Liście:

Liście mają 8-23 cm długości łącznie z mało wyraźnym ogonkiem i 1,0-2,5 cm szerokości. Na szczycie każdego pędu wyrasta pojedynczy liść, nieco skórzasty, prosty do wygiętego łukowato, o kształcie wąsko-eliptycznym do jajowatego. Na spodniej stronie ma wyraźnie zaznaczoną żyłkę środkową, jest ostro zakończony i zwęża się, tworząc klinowatą, złożoną podłużnie podstawę.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 15-25 cm długości, wliczając w to końcowe grono kwiatowe o długości 5 cm. Wysmukły, wzniesiony, poziomy lub zwisający pęd kwiatowy wyrasta nisko z pędu ostatniej dojrzałej pseudobulwy. Na szczycie szypułki pojawia się kolejno kilka kwiatów. Każdy kwiat jest osadzony na szypułkowatej zalążni o długości do 2,4 cm.

Kwiaty:

Jak widać na załączonych fotografiach, kwiaty są bardzo zmienne kolorystycznie.


Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Jeden do czterech kwiatów pojawia się kolejno, ale w danym czasie otwarty jest tylko jeden. Płatki okółka zewnętrznego są białe lub blado żółte i mają rzadko lub gęsto rozmieszczone purpurowe lub brązowe plamki. Kolorystyka kwiatów jest różna. Poniżej środka są często zabarwione na czerwono, purpurowo lub brązowo, a wewnętrzna powierzchnia jest dość gęsto pokryta krótkimi włoskami. Koniuszki tych płatków wydłużają się, tworząc długie, wysmukłe, ciemnoczerwone ogonki. Płatki okółka wewnętrznego są białe lub koloru kości słoniowej i poznaczone purpurowo lub brązowo. Biała warżka jest często zabarwiona na różowo lub jasno-brązowo, a prętosłup na kolor żółtawo-biały. Płatek grzbietowy jest poprzecznie jajowaty, ma 1,0-1,4 cm długości i 1,1-1,5 cm szerokości przy podstawie i jest połączony przy podstawie z bocznymi płatkami zewnętrznymi na długości około 0,6 cm, tworząc kwiat o kształcie nieco miseczkowatym. Tępy koniuszek płatka grzbietowego gwałtownie przechodzi w wysmukły, prosty ogonek o długości 3-7 cm. Ukośnie rozpostarte jajowate boczne płatki okółka wewnętrznego mają 1,2-1,7 cm długości i 1,0-1,4 cm szerokości przy podstawie. Wzdłuż wewnętrznych brzegów są połączone na długości 1,0-1,3 cm, tworząc szeroki, płaski lejek. Ich dość ostre koniuszki przechodzą w wysmukłe zwisające ogonki podobne wielkością i kolorem do ogonka płatka grzbietowego. Małe, podłużne płatki okółka wewnętrznego mają 0,3-0,4 cm długości i 0,15 cm szerokości. Nieco łyżeczkowata warżka ma 0,6-0,8 cm długości i 0,4-0,5 cm szerokości. Zaokrąglona szczytowa część warżki ma 0,4-0,5 cm długości i szerokości oraz ząbkowane brzegi, które zakręcają się do środka, tworząc głęboką kieszonkę. Podłużna, wklęsła podstawa warżki ma około 0,3 cm długości i 0,2 cm szerokości i łączy się zawiasowo z podstawą prętosłupa. Gruby, półcylindryczny prętosłup ma około 0,4 cm długości i grubą podstawę o prawie takiej samej długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o wymaganiach cieplnych umiarkowanych do zimnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 22-23°C, nocą 13°C, z amplitudą dobową 9-10°C.  

Światło:

12000-18000 luksów. Rośliny powinny rosnąć w cieniu, światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny nigdy być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. Jeżeli rośliny nie zakwitają, to należy stopniowo zwiększyć dawkę światła, zwracając uwagę na to, aby nie poparzyć liści.  

Podlewanie:

Od późnej wiosny do jesieni opady są bardzo obfite, ale ich średnia drastycznie spada w okresie zimy. W okresie aktywnego wzrostu uprawiane rośliny powinny być często podlewane, lecz pod koniec jesieni podlewanie należy stopniowo zmniejszać. Rośliny te nie powinny jednak nigdy być zasuszane. 

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot, przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Zwisające albo rosnące w dół kwiatostany pojawiają się u spodu rośliny, więc muszą one być uprawiane zamontowane na podkładkach, w wiszących koszykach lub w ażurowych doniczkach. Jeżeli będą rosły zamocowane na podkładkach, to utrzymanie wysokiej wilgotności wymaga codziennego podlewania, a nawet kilkakrotnego w ciągu dnia przy gorącej i suchej pogodzie. Większość gatunków Dracul wymaga stale lekko wilgotnego podłoża (chociaż nie nasiąkniętego), więc w większości przypadków nie ma możliwości zapewnienia takich warunków zamocowanym roślinom. Dlatego rośliny te są zwykle uprawiane w wiszących koszykach wyłożonych mchem torfowcem i wypełnionych luźnym, szybko przesychającym podłożem zawierającym posiekany torfowiec lub perlit, które zatrzymują wilgoć, oraz węglem drzewnym, który zapobiega zakwaszeniu podłoża i je rozluźnia. Wielu hodowców zaleca przesadzanie roślin co roku. Niektórzy zalecają stosowanie wyłącznie luźno upakowanego nowozelandzkiego mchu torfowca, ale przy jego stosowaniu dobrze jest przesadzać rośliny co 9-12 miesięcy, zwłaszcza jeżeli używana woda jest wysoko zmineralizowana. Gdy mech zaczyna się rozkładać, dramatycznie zmienia się ilość pierwiastków śladowych, co może doprowadzić do choroby rośliny. Niezależnie od zastosowanego podłoża rośliny muszą być przesadzone wtedy, gdy zaczyna ono ulegać rozkładowi, lub gdy roślina wyrasta z pojemnika. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. To jest okres, kiedy roślina jest w stanie najszybciej osiągnąć równowagę i ponownie się ukorzenić. Przesadzanie powinno mieć miejsce późną zimą lub wczesną wiosną, ale może być również wykonywane w dowolnym czasie pomiędzy jesienią i wiosną, o ile nie koliduje to z kwitnieniem rośliny. 

Wilgotność powietrza:

Około 80-85% przez większość roku, ale w okresie zimy i wczesną wiosną spada do około 70%. Jednak średnia wilgotność panująca w górskim lesie deszczowym przypuszczalnie jest wyższa niż podawana. 

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimą wynosi w dzień 21°C, w nocy 11°C, z amplitudą dobową 10°C. Choć w siedlisku naturalnym opady w zimie są niewielkie, to wysoka wilgotność i duża dobowa rozpiętość temperatur wskazują na dostępność dodatkowej wilgoci dostarczanej z rosy, mgieł i mżawek. Dlatego też podlewanie w tym okresie należy ograniczyć, lecz nigdy nie wolno pozwolić, aby rośliny zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.